طیف گسترده ای از روغن‌ها جهت انتقال حرارت وجود دارد و هر محصول ویژگی‌های خاص خودش را دارا می باشد. اما چگونه باید مناسب ترین روغن را برای کاربرد خاص خودمان انتخاب کنیم؟ تعدادی معیار برای بهترین انتخاب وجود دارد که به آن می پردازیم
صنایع فرآیندی در ذات خود تمایل زیادی به تولید گرما دارند. دستیابی به نتایج مطلوب ، بدون گرم کردن و سرد کردن مشکل است. همچنین آب و بخار متداول‌ترین سیالات برای انتقال گرما هستند اما با این حال، در دماهای بالاتر از ۲۰۰ درجه سانتی گراد، آب به سرعت محدودیت های خود را نشان می دهد. سیستم‌ها باید تحت فشار باشند، و تلاش قابل‌توجهی برای اطمینان از عملکرد ایمن لازم است. همچنین آب باعث خوردگی در لوله‌ها و بخش‌های دیگر سیستم می‌شود و این امر یک ایراد بزرگ دیگر است. لذا روغن‌های معدنی و سینتتیک ، جایگزین مناسبی برای انتقال گرما هستند. این محصولات برای دامنه دمایی بین ۲۰۰ تا ۴۰۰ درجه سانتی گراد مناسب هستند و سیستم‌ها نباید در دمای بالاتر از ۳۵۰ درجه سانتی گراد تحت فشار قرار گیرند.
برخی از معیارهای کلیدی روغن های انتقال حرارت، شامل گرانروی پایین، پایداری حرارتی خوب، نقطه اشتعال بالا، خواص انتقال حرارت خوب و سهولت در دفع روغن پسماند هستند. روغن نیز باید غیر خورنده، غیر سمی و غیر آتش زا باشد اما هیچ روغن نمی‌تواند همه این معیارها را به طور یک‌سان برآورده کند و در نتیجه هر تصمیم یک مصالحه است. با این حال، برخی پارامترهای کلیدی می‌توانند به انتخاب آسان‌تر کمک کنند. ویسکوزیته باید پایین باشد، به ویژه در کمترین دمای دامنه دمایی.
زیرا این امر، کمترین دما را تحت‌تاثیر قرار می‌دهد و می توان در آن، سیستم را استارت زد. این امر می‌تواند به ویژه زمانی مهم باشد که سیستم‌ها در فضای آزاد قرار داشته باشند و یا هیچ گرمایش کمکی در دسترس نباشد.
ویسکوزیته عملیاتی، بر خواص جریان در لوله‌ها تاثیر می‌گذارد که به طور بالقوه باعث ایجاد تلفات اصطکاکی می‌شود. ویسکوزیته تصحیح شده و جریان آشفته همراه آن، انتقال حرارت خوب را افزایش می‌دهند. پایداری گرمایی سهم مهمی در کارایی پمپ و عملکرد ایمن سیستم انتقال حرارت دارد. روغن‌های انتقال گرما معمولا مخلوط هستند. مواد تشکیل‌دهنده با نقطه جوش پایین در طول عملکرد نرمال، تبخیر می‌شوند و باید از سیستم حذف شوند، چون تاثیر عمده‌ای بر ویژگی‌های کلیدی عملکرد روغن خنک کننده دارند. آن‌ها ویسکوزیته را کاهش می‌دهند و نقطه اشتعال را کم‌تر می‌کنند. اگر دما به افزایش خود ادامه دهد، ترکیبات دارای نقطه جوش بالا دچار فرایند cracking شده و ماده‌ای با ویسکوزیته بالا تولید می‌کنند که همچون لایه ی قیر مانندی، بر روی لوله‌ها و سطوح حرارتی جمع می‌شود.